کتاب قدم زدن روی ماه با انیشتینMoonwalking with Einstein

‌در بخشی از کتاب قدم زدن روی ماه با اینشتین می‌خوانیم:

من که تا آن زمان با تعدادی از بهترین‌های حافظه‌ دنیا آشنا شده بودم، تصمیم گرفتم در گام بعدی بدترین حافظه‌ها را مورد شناسایی قرار دهم. هنگامی‌که می‌خواهیم شروع به شناخت ماهیت و معنای حافظه‌ی انسانی کنیم، چه راهی بهتر از این وجود دارد که عدم وجود آن را موردتحقیق قرار دهیم؟ برای این منظور، بار دیگر در گوگل به جستجو پرداختم. این بار برای یافتن همتای بن پریدمور در قسمت مربوط به رکوردهای فراموشی. در هنگام جستجو، به مقاله‌ای در نشریه‌ی «علوم اعصاب» برخوردم که درباره‌ی تکنیسین آزمایشگاه بازنشسته‌ای بود به نام «پی – ای» با ۸۴ سال سن. در این مقاله آمده بود که ظرفیت حافظه‌ی پی- ای محدود می‌شد به مواردی که همین چند لحظه‌ی پیش درباره‌ی آن‌ها فکر کرده بود. او یکی از بدترین نمونه‌های فراموشی بود که تا آن زمان ثبت‌شده بود.

چند هفته پس از بازگشت از تالاهاسی، من با یک دانشمند و محقق در زمینه‌ی علوم اعصاب و حافظه تماس گرفتم. نام وی «لاری اسکوایر» بود و در دانشگاه و مرکز پزشکی کالیفرنیا در «سان-دیگو» تحقیق و کار می‌کرد. در آن زمان یک دهه می‌شد که پی – ای تحت نظر اسکوایر بود. اسکوایر پذیرفت که در یکی از دیدارهایش مرا به همراه خود به حومه‌ی سان‌دیگو ببرد؛ جایی‌که پی – ای به همره همسرش زندگی می‌کرد. ما به همراه «جن فراسینو» به آنجا رفتیم. جن فراسینو، هماهنگ‌کننده‌ی تحقیق‌ها در آزمایشگاه اسکوایر بود و برای انجام‌ آزمون‌های شناختی مرتب به پی – ای سر می‌زد. گویا فراسینو نزدیک به ۲۰۰ بار به خانه‌ی پی – ای رفته بود، اما هر بار پی – ای با او مانند یک غریبه احوال‌پرسی می‌کرد.