فرهنگ و هنر هر کشوری، رابطه نزدیکی با شناخت و حفظ هویت ملی آن کشور دارد و انسان بدون آن معنایی ندارد. این دو در عین حال که دو مقوله ی جدا از هم هستند ولی مکمل یکدیگرند، به این معنی که مهم ترین میراث تاریخی بشر، فرهنگ اوست که وسیله تعامل و ارتباط او با دنیای پیرامونش به شمار می رود و هنر مهم ترین بخش فرهنگ است. اصالت هنر و پیوند آن با زندگی بشر، رمز ماندگاری آن است که در طول تاریخ و با زندگی وی عجین شده است.
استفاده از کلمه «فرهنگ» از دیرباز در ایران معمول بوده و در بیشتر متون ایرانی آورده شده است. واژه فرهنگ از دو کلمه «فر» یعنی شکوه، عظمت و «هنگ» به معنی؛ وزن، وقار، کشیدن تشکیل شده است. البته در این واژه از فر به عنوان پیشوند و به معنی؛ جلو، بالا و پیش استفاده شده است. پس به طور کلی در بیان معنی لغوی این واژه می توان به نوشته «محمود بختیاری» در کتاب فرهنگ و تمدن ایران اشاره کرد: فرهنگ؛ یعنی بیرون کشیدن مجموعه دانستنی ها، نیروها و استعدادهای نهفته افراد یک ملت برای پربار کردن پدیده ها و خلاقیت های ناشناخته آدمی.
هنر قدمتی تاریخی دارد و با تولد انسان متولد و با وی همراه است و قدر مسلم از بارزترین جلوه های اسرارآمیز فرهنگ و تمدن انسانی است که در اثر عواطف، احساسات، هوش و تخیل بشری و یا به منظور انتقال معنا و مفهوم به وجود آمده است. هنر تعریف استانداری ندارد و هر یک از صاحب نظران حوزه هنر، هرچند براساس ذوق و برداشت شخصی خود، تعریفی از آن ارایه داده اند، ولی تا حدودی اکثر آنان در مواردی چون
